صبوری

این دنیا واقعا چیه؟ 

چرا اینقدر بی رحمه؟ میذاره حسابی بهش دل ببندی بعد یهویی زیر پاتو خالی میکنه... 

این دنیا ارزش ناراحت کردن عزیزانمونو داره؟ ارزش زدن یه حرف یا انجام یه رفتاری که کسی آرزوی مرگ کنه داره؟ 

چقدر صبوری سخته. خوش به حال اون هایی که صبوری تو ذاتشونه، خوش به حال اون هایی که زود از کوره در نمیرن که بعد به خاطر یه لحظه،  کلی عذاب وجدان پیدا کنن... 

کسانی که ذاتا صبور نیستن خیلی سخته واسشون تمرین صبوری کردن... 

فقط خداروشکر که از هرکسی با توجه به شرایطش، موقعیتی که توش قرار داره  و اخلاقیاتش و.. حسابرسی میشه... 

قول

نمیدونم چی بگم. یه حس خاصی دارم امشب... 

حس پشیمانی توام با حماقت، احساس کم ارزش شدن . 

پشیمانی از گرفتن یه سری از تصمیمات مهم زندگی... 

حماقت از زدن یه سری حرف هایی که نباید میزدم باید مثل راز تو دلم نگه میداشتم... فکر نمیکردم ازشون سو استفاده بشه، فکر نمیکردم وسیله ای بشه برای محکوم کردن خودم... 

هر چی احساس بده امشب ریخته تو دلم... 

خدایا چرا من اینقدر سادم، چرا اینقدر صادقم،  چرا اینقدر احمقم 

چرا؟؟؟؟!!!! 

باید به خودم یه قول هایی بدم... 

باید قول بدم چیزایی که توی زندگی راز هستند رو بزارم راز بمونه و به هیچ کس نگم حتی به کسی که خیلی بهش اعتماد دارم. 

باید قول بدم بیشتر به احساسم اعتماد کنم... 

باید قول بدم خودمو کنترل کنم خیلی از مواقع.... باید